‘En steeds wanneer ik, da’s de mop, een ander afkraak, kraak ik op’, zingen de moeders Lena en Klara, halverwege Krabatsch, de verdwijnkist. En hun kinderen, Arie en Bo en Coen en Doortje hebben er ook een handje van om anderen af te kraken. Ze hebben zelf niet eens in de gaten, dat ze het doen. Zo wordt de ‘licht getinte’ Finn afgekraakt, omdat hij niet van gillen houdt en wel van dansen en Eva ligt onder vuur omdat ze niet kan voetballen – ‘Je kan niet eens een schaar’ – en omdat ze GROOT is en vegetariër. Nadat het feestje van Eva in het honderd is gelopen – ‘Ik vind het stom, ik ga weg’ – besluiten Eva en Finn een tijdje in de kist te kruipen, want, zo beweert Eva, ‘als je in de kist zit, dan word je door iedereen vergeten, dan weet niemand meer dat je bestaat.’

​

Dat is even leuk, maar als moeder Mia nietsvermoedend een zware doos op de kist zet, gaat de deksel niet meer open…

In het dorp slaat vervolgens de verveling toe. De kinderen hangen lamlendig rond, de kleintjes Guusje en Hidde mogen zelfs niet aan de verveling meedoen en de moeders kibbelen en maken ruzie met de voetbalcoach Nora Nopjes, die ook niet meer weet wat te doen.

​

Als er niemand meer is om af te kraken, wordt het leven saai voor alle betrokkenen. Ze missen wat, dat is zeker, maar ze weten niet wat ze missen. Want Eva en Finn zitten in de kist en er is niemand, werkelijk niemand, die nog aan ze denkt..

Af en toe, als Finn een teen tussen de deksel van de kist weet te steken, dringt er een vage herinnering door bij de anderen. Maar dit leidt vooral tot wantrouwen en verdachtmakingen. De spanning stijgt, in de kist, maar ook daarbuiten. ‘Het is hartstikke donker, met zonder licht’, zingt Eva benauwd. Als dat maar goed afloopt…

Krabatsch, de verdwijnkist is een muziektheatervoorstelling door kinderen voor kinderen en volwassenen. Teksten en regie Jos Huibers, muziek en muzikale leiding Ruben Weverling, choreografie Manon Piket en Evelien Vlijm.

 

Wanneer: 20 november 2016
Hoe laat: 15.00u
Waar: Theater de Waan